Wojciech Wiślicki urodził się w 1958 r. Jest profesorem zwyczajnym, doktorem habilitowanym fizyki. Pracuje w Departamencie Badań Podstawowych Narodowego Centrum Badań Jądrowych.

Ukończył Wydział Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, specjalizuje się w fizyce wysokich energii i cząstek elementarnych, układach złożonych oraz wielkoskalowym przetwarzaniu informacji w sieciach obliczeniowych.

Pracę naukową rozpoczął w 1982 w dziedzinie fizyki relatywistycznych ciężkich jonów. Przez szereg lat współpracował ze Zjednoczonym Instytutem Badań Jądrowych w Dubnej oraz Ośrodkiem Badania Ciężkich Jonów GSI w Darmstadt, gdzie zajmował się procesami fragmentacji, anomaliami w przekrojach czynnych dla wtórnych jąder (stwierdził istnienie anomalii dla wtórnego helu) oraz interferometrią Bosego-Einsteina (obserwacja ekspansji jąder).

Od 1991 r. jest stałym współpracownikiem genewskiego CERN, gdzie zajmuje się tematyką struktury spinowej nukleonów (współprace SMC i COMPASS, pomiar polaryzacji zapachów i próżni kolorowej w nukleonie) oraz fizyki kaonów neutralnych, w szczególności bezpośrednim łamaniem symetrii CP i rzadkimi rozpadami (współpraca NA48). Ostatnio uczestniczy również we współpracy LHCB.

Od 2008 r. – w ramach eksperymentu KLOE/KLOE-2 – współpracuje także z włoskim Istituto Nazionale di Fisica Nucleare (INFN) z Frascati, gdzie prowadzi badania nad zjawiskiem dekoherencji kwantowej w układzie nautralnych kaonów.

Jednocześnie zajmuje się również teorią, symulacjami i zastosowaniami układów złożonych. Interesują go przede wszystkim kwestie związane z termodynamiką układów agentów na sieciach oraz gry wieloagentowe.

W latach 2001-2012 kierował zespołem tworzącym sieć do obliczeń i usług gridowych, m.in. na użytek wielkich eksperymentów w fizyce wysokich energii przy Large Hadron Collider w CERNie.

Od 2009 r. jest kierownikiem Centrum Informatycznego w Świerku – realizowanego w Narodowym Centrum Badań Jądrowych projektu zapewniającego wsparcie informatyczne dla polskiej energetyki jądrowej oraz pokrewnych dziedzin nauki i technologii.

Realizuje też działalność dydaktyczną. W NCBJ (a wcześniej w Instytucie Problemów Jądrowych im. A. Sołtana) oraz na Uniwersytecie Warszawskim i Politechnice Warszawskiej prowadzi wykłady i ćwiczenia z matematyki probabilistycznej oraz fizyki jądra i cząstek elementarnych. Jest również promotorem oraz recenzentem prac magisterskich i doktorskich z tych dziedzin.

Sławomir Potempski urodził się w 1955. Jest doktorem nauk matematycznych (Uniwersytet Warszawski).

Absolwent Wydziału Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej (specjalność: matematyka stosowana, specjalizacja: analiza numeryczna).

Pracę w Instytucie Energii Atomowej rozpoczął w 1986 r. Od roku 2000 jest zastępcą dyrektora funkcjonującego w ramach IEA Centrum Doskonałości MANHAZ (Zarządzania Zagrożeniami dla Zdrowia i Środowiska).

W latach 2006-2010, jako ekspert narodowy, był delegowany do pracy w Instytucie Środowiska i Zrównoważonego Rozwoju w Ispra we Włoszech – części Wspólnotowego Centrum Badawczego, które jest jedną z Dyrekcji Generalnych Komisji Europejskiej.

Po powołaniu Narodowego Centrum Badań Jądrowych w 2011 r. został kierownikiem pracowni probabilistycznych analiz bezpieczeństwa Zakładu Energetyki Jądrowej w Departamencie Energii Jądrowej.

Specjalizuje się w zagadnieniach związanych z modelowaniem uwolnień i propagacji niebezpiecznych substancji w środowisku, zaawansowanymi narzędziami informatycznymi do zarządzania sytuacjami kryzysowymi w tym systemami wspomagania decyzji, metodami ocen ryzyka związanych z instalacjami jądrowymi i chemicznymi. Interesują go również metody numeryczne i wysokowydajne przetwarzanie komputerowe, a także techniki obliczeń równoległych i rozproszonych.

Jest autorem szeregu publikacji i kilku monografii. Uczestniczył w opracowaniu i wdrożeniu zaawansowanych systemów komputerowych, w tym stworzonych w ramach współpracy unijnej systemu wspomagania decyzji po awarii jądrowej UE RODOS oraz systemu do analizy i ewaluacji prognostycznych modeli dyspersji atmosferycznej UE ENSEMBLE. Współtworzył też system zarządzania sytuacja kryzysową w zakładach niebezpiecznych oraz system wspomagania przygotowania planów awaryjnych i działań w sytuacji wystąpienia poważnej awarii chemicznej.

Karol Wawrzyniak urodził się w 1979 roku. Jest absolwentem Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej oraz Wydziału Ekonomii Uniwersytetu Warszawskiego. W roku 2012 obronił z wyróżnieniem pracę doktorską w Instytucie Podstaw Informatyki Polskiej Akademii Nauk.

W latach 2004 – 2010 brał udział w szeregu projektów budujących europejski grid obliczeniowy: CrossGrid, Enabling Grids for e-Science I, II i III, PlGrid realizowanych przez Uniwersytet Warszawski i Instytut Problemów Jądrowych. Odpowiadał m.in. za infrastrukturę sieciową dla warszawskiego klastra gridowego oraz projektowanie i wdrażanie narzędzi monitorujących grid. Będąc jedną z kluczowych osób w tych projektach przyczynił się do powstania ogólnoświatowej infrastruktury obliczeniowej Worldwide LHC Computing Grid, która obsługuje obecnie np. eksperymenty naukowe prowadzone w Wielkim Zderzaczu Hadronów w Europejskim Ośrodku Badań Jądrowych CERN.

W roku 2006 rozpoczął studia doktoranckie w Międzynarodowym Kolegium Doktorskim prowadzonym wspólnie przez Interdyscyplinarne Centrum Modelowania Matematycznego i Komputerowego Uniwersytetu Warszawskiego oraz analogiczny instytut przy Uniwersytecie Karla-Ruprechta w Heidelbergu. Zajął się teorią gier wieloagentowych, w badaniach której otrzymał oryginalne wyniki naukowe. W 2007 r. przebywał w Santa-Fe Institute, gdzie współpracował w dziedzinie układów złożonych z prof. Doyne Farmerem.

Od roku 2010 pracuje w Narodowym Centrum Badań Jądrowych. Jest jednym ze współtwórców Centrum Informatycznego Świerk, gdzie od podstaw zbudował Grupę Bezpieczeństwa Sieciowego. Od 2012 r. tworzy zespół pracujący nad układami złożonymi i podejmuje zadania naukowe związane z dystrybucją energii w sieciach. Obecnie, we współpracy z PSE Operator, zajmuje się problematyką tzw. strefowania rynku energetycznego oraz optymalizacją dystrybucji energii.

Zajmuje się także popularyzacją nauki prowadząc wykłady popularno-naukowe oraz przeprowadzając eksperymenty fizyczne dla najmłodszych.

Adam Padée, urodzony w 1976 roku, doktor informatyki (Politechnika Warszawska).

Studiował na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej. Studia ukończył w 2002 roku, otrzymując ocenę celującą i wyróżnienie rektora. Jego naukowe zainteresowania koncentrują się głównie na rozproszonych architekturach komputerowych i metaheurystycznych algorytmach optymalizacji. W 2013 roku obronił z wyróżnieniem pracę doktorską zatytułowaną " Rozproszone algorytmy ewolucyjne optymalizujące klasyfikację danych w eksperymentach fizyki wysokich energii".

W latach 2001-2012 brał udział w prowadzonym w Europejskiej Organizacji Badań Jądrowych (CERN) eksperymencie COMPASS (ang. COmmon Muon Proton Apparatus for Structure and Spectroscopy). Eksperyment ten koncentruje się na badaniu struktury i własności hadronów z wykorzystaniem wysokoenergetycznych wiązek mionowych i hadronowych, a Adam Padée pracował nad narzędziami optymalizacji dla oprogramowania do przetwarzania danych w trybie offline. Był również odpowiedzialny za wdrażanie rozproszonych zasobów obliczeniowych i za funkcjonowanie oprogramowania eksperymentu na tych zasobach. Prace na obu tych polach zaowocowały stworzeniem specjalnej struktury algorytmu ewolucyjnego, który jest w stanie dostosować się do dynamicznej struktury gridu i nie jest wrażliwy na niską przepustowość oraz wysokie opóźnienia połączeń WAN pomiędzy wchodzącymi w jego skład klastrami. Algorytm ten został opisany w jego pracy doktorskiej i kilku publikacjach.

Od 2002 roku uczestniczy w szeregu projektów mających na celu stworzenie infrastruktury gridu obliczeniowego w Europie. Począwszy od CrossGrid poprzez EGEE (Enabling Grids for E-SciencE), Int.Eu.Grid i PlGrid był zaangażowany w tworzenie i wdrażanie gridu, utrzymywanie zasobów i wsparcie dla twórców aplikacji. Był jednym z kluczowych członków zespołu budującego polską część Worldwide LHC Computing Grid (WLCG) – rozproszonej infrastruktury obliczeniowej wspierającej eksperymenty prowadzone w Wielkim Zderzaczu Hadronów w CERN.

Od 2009 r. pracuje w Narodowym Centrum Badań Jądrowych. Był jednym z twórców projektu Centrum Informatyczne Świerk, w ramach którego jest obecnie szefem Działu Infrastruktury Obliczeniowej. Do zadań tej komórki należą m.in. przygotowywanie zamówień na nowy sprzęt oraz konfiguracja środowiska komputerowego do zastosowań naukowych i codzienna nim administracja. Grupa ta jest również zaangażowana we wsparcie Działu Aplikacji, a także dostosowywanie istniejących oraz rozwijanie nowych algorytmów pod kątem ich wykorzystania w dużych, rozproszonych środowiskach obliczeniowych.